Η λέξη ορειβασία χρησιμοποιείται συχνά στην Ελλάδα για να περιγράψει μια σειρά από λιγότερο ή περισσότερο εξειδικευμένες δραστηριότητες, οι οποίες περιστρέφονται γύρω από το δίπολο πεζοπορία – αναρρίχηση.

​

Ας δούμε τους βασικούς ορισμούς.

​

Πεζοπορία

Ο πεζοπόρος, στην κίνησή του, χρησιμοποιεί κυρίως τα πόδια του και προτιμά τα πιο βατά μέρη του βουνού. Η δραστηριότητα διακρίνεται σε απλή πεζοπορία (ξερό έδαφος), χειμερινή πεζοπορία (σε χιόνι–πάγο) και πεζοπορία μεγάλου υψομέτρου

​

Αναρρίχηση

Ο αναρριχητής χρησιμοποιεί χέρια και πόδια ταυτόχρονα, τόσο για την κίνησή του όσο και για την ισορροπία που επιδιώκει. Επιλέγει τα πιο απότομα σημεία του βουνού για την ανάβασή του και χρησιμοποιεί συχνά τεχνικές και υλικά ασφάλισης.

Διακρίνεται σε αναρρίχηση βράχου και σε χειμερινή αναρρίχηση, ενώ και οι δύο αυτές κατηγορίες έχουν μερικότερες υποκατηγορίες.

​

Ορειβατικό σκι

Ο ορειβάτης χρησιμοποιεί ειδικά πέδιλα σκι για την προώθησή του στο χιονισμένο πεδίο. Αφορά δραστηριότητα εκτός χιονοδρομικού κέντρου και συνδυάζει την τεχνική ανάβαση με τον εξοπλισμό, αλλά και την κατάβαση με τα σκι.

​

Αλπινισμός

Ο αλπινιστής συνδυάζει όλες τις παραπάνω προσεγγίσεις, στοχεύει σε απαιτητικές αναβάσεις, με απότομες κορυφές μεγάλου υψομέτρου. Αποτελεί την πιο κοντινή έννοια σ’ αυτήν της ορειβασίας. Δεν είναι τυχαίο βέβαια που ο ορισμός αυτός έχει τη γλωσσική του ρίζα από τις «Άλπεις».

 

Η ορειβασία είναι ένα μη ανταγωνιστικό άθλημα.

Είναι λογικό όποιος δεν έχει ασχοληθεί με την ορειβασία, να μην μπορεί να το αντιληφθεί και να έχει ίσως μια διαφορετική εικόνα ή και προσδοκίες.
Με λίγα λόγια, ο ορειβάτης ζει μοναδικές στιγμές δίπλα στη φύση, βλέπει τοπία και εικόνες που μόνο ο νους συγκρατεί, συμμερίζεται τις προκλήσεις και έχει την ευτυχία να βιώνει καταστάσεις και συναισθήματα που όχι μόνο δεν περιγράφονται, αλλά αποτελούν μέρος απ’ το νόημα της ζωής.